Het Indonesische volk aanbidt de zon, maan en sterren. Ze geloven in voorkeuren en antipathieën en houden zich bezig met voorouderverering. Ze geloven dat gevallen voorouders geïnteresseerd blijven in het lot van hun nakomelingen. Om de zielen of zielen van de overleden voorouders te laten verblijven in de buurt van de desa’s (dorpen) waarvan wordt aangenomen dat ze een welzijnsinvloed hebben, maakten de bewoners stenen en houten beeldjes die de doden voorstellen en aanbaden.
Wayang optredens worden ook voor hetzelfde doel gehouden in verschillende plechtige gebeurtenissen. Wat Dalang (wayangspelers) voor de inwoners van Midden-Java zijn, zijn voor de inwoners van West-Java de tukang pantun (zanger). Volgens de perceptie van de bewoners zijn deze demonen verborgen in rivieren, stenen, bomen, bergtoppen, enz. Deze geesten konden de mensen erg bang maken.
Daarom proberen ze hen te bezweren met toverformules en vriendelijke offers te brengen. De inheemse bevolking gelooft dat de waringin heilig is. Zelfs vandaag de dag siert deze prachtige schaduwboom vele dorpspleinen (alun-alun) met zijn brede takken, en is hij vol heiligheid in de volksmond.

De hierboven genoemde spirituele aanbidding wordt animisme genoemd, dat wil zeggen dat alles in de omgeving in de dieren- en plantenwereld, of het nu verwerkt of onbewerkt is, ongeacht de grootte, een ziel heeft. Momenteel is het animisme niet verdwenen, hoewel de meeste Indonesiërs nu moslim zijn. Bij sommige stammen in Indonesië komen dierlijke en zelfs geanimeerde beschrijvingen nog steeds veel voor. Animisten geloven ook dat de menselijke ziel bestaat. Meestal wordt de schaduw hiervoor aangezien. In de slaap verlaat de ziel het lichaam. wat zij ziet wordt door de slapende gedroomd.Een korte rustperiode is niet schadelijk voor het lichaam; als het echter te lang duurt, gaat men dood.

Daarom proberen mensen de ziel vast te houden. Een polsband om de pols en enkel te binden is een van de manieren om dit te doen: als de persoon sterft, kan de ziel blijven overleven. Ze zal altijd de neiging hebben om terug te keren naar de plek van de overblijfselen, maar de achtergeblevenen vinden het niet zo leuk. De ene ziel haalt immers andere zielen! Daarom probeert men tijdens het wegbrengen van het lijk de ziel te misleiden, men verplaatst het lijk naar buiten door een speciale opening.Ook loopt men verschillende kren om het huis, om via een andere weg terug te keren. Wanneer het lichaam verdwijnt, begint de ziel aan haar reis naar het land van de zielen. Maar van daaruit blijven de geesten van de doden geïnteresseerd in de samenleving waarin ze leven.